[Ολοκληρωμένη]The Armagedon Hunts! Eternal Hunt! Το τερας που δεν υπαρχει, η υπερβολη...

Μετα απο λιγο ξεκινησα το σκαρφαλωμα. αποφασισα να πηγενω οριζοντια χωριζοντας τον γκρεμο σε οριζοντιες ζωνες ετσι ωστε να ανεβαινω σταδια κα και να μην αφησω καμια περιοχη χωρις ψαξιμο. Ετσι σιγουρος οτι θα τις βρω ολες ξεκινησα την ορειβασια. Εφτασε το βραδυ και ακομη ημουν στα μισα. Δεν βρηκα τιποτα.
-Δασκαλε βραδυασε, να κατεβω?
-Βρηκες τις μπιλιες?
-Οχι.
-Τοτε δεν θα κατεβεις!
-Μα...
-Συνεχισε ειπα!

Εφτασε το πρωι και ακομη εψαχνα. Ημουν πολυ κουρασμενος αλλα δεν αφηνα την κουραση να με νικησει γιατι θα επεφτα στον γκρεμο. Ετσι συνεχισα. Πισω απο μια πρασιναδα βρηκα την μια μπιλια. Ηταν οντως πολυ μικρη. Συνεχισα να ψαχνω ωσπου εφτασα στην κορυφη.
-Ειναι σιγουρα 3 μπαλες δασκαλε? Εγω μονο μια βρηκα και εψαξα ολο τον γκρεμο.
-Συνεχισε... και υπομονη...
Αυτην την φορα ειπα να παω καθετα να ανεβοκατεβαινω, γιατι λογικα ο δασκαλος θα ηθελε να χαλασω πολυ ενεργεια και θα τα ειχε κρυψει ετσι, ετσι ωστε να τα βρω με τον τροπο που μου τρωει μεγαλυτερη. Ετσι για αλλη μια φορα ξεκινησα την αναζητηση.

Το επομενο βραδυ κρατουσα στα χερια μου και την δευτερη μπιλια. Ηταν πολυ δυσκολο για εμενα να μπορω να κρατηθω ξυπνιος και πανω στον γκρεμο. Δεν αντεχα αλλο. Ξαφνικα ειδα μια λαμψη στην αλλη μερια του γκρεμου. Ημουν χωμα, δεν αντεχα αλλο. Με τα χιλια ζορια εφτασα στην αλλη μερια. Μολις εφτασα την τριτη μπιλια ενιωθα να με εγκαταλειπουν οι αισθησεις μου.
-Δασκαλε-
Επεσα κατω. Εχασα ξανα τις αισθησεις μου. Ξανα με τυλιξε αυτη η σκοτεινη δινη, ξανα απέτυχα να αντεξω τις δυσκολιες. Μεσα στο σκοταδι ενιωσα κατι να μου αποκοπτει την ελευθερη πτωση και να με αφηνει απαλα καπου. Ο δασκαλος πρεπει να ηταν. Αποκοιμηθηκα...

Οταν ανοιξα τα ματια μου ημουν ξανα στην σπηλια, ξανα λιωμα και ξανα με περιμενε ανα λιτο πρωινο.
-Καλα τα καταφερες γιε μου, αλλα για να αντεξεις δεν επρεπε να ειχες και αλλη αντοχη αλλα παρατηρητικοτητα και μυαλο.
-Επρεπει να τις βρω νωριτερα, ε?
-Ναι. Σηκω τωρα και ετοιμασου για την επομενη αποστολη σου.
-Μα δασκαλε, εχθες ημουν λιωμα και τωρα...
-Εχθες? Δυο μερες κοιμασε παιδι μου.
Σηκωθηκα απροθυμα, κουρασμενος σαν να ηταν η προηγουμενη μερα που σκαρφαλωνα τις πλαγιες.
-Λοιπον σημερα θα σπασω για πρωτη φορα την λιτοτιτα και θα φαω κρεας. Θα πας και θα μου φερεις το Κοκκινο αγριογουρουνο που βασανιζει ενα χωριο στα βορεια σκοτώνοντας τα ζωα των κτηνοτροφων.
-Ωραια, να βγαλω το περικαρπιο?
-Οχι, θα σου δωσω μονο αυτο το μαχαιρι.

Ξεκινησα την διαδρομη. Πηρα τον δρομο για το χωριο που μου ειπε ο Δασκαλος αφου ξανα σκαρφαλωσα τον γκρεμο. Μετα απο λιγο εφτασα στο χωριο.
Βρηκα εναν χωριατη σε ενα χωραφι λιγο πιο εξω.
-Καλε μου ανθρωπε μηπως γνωριζεις την φωλια του κοκκινου αγριογουρουνου, που ταλανιζει το χωριο σας.
-Το ατιμο τερας κατοικει στην σπηλια που ειναι 2 μιλια απο εδω. Αν μπορεις κατεστρεψε το αγνωστε. Ολοι ασχολουνται με την Υδρα και κανεις δεν εχει προσπαθησει να σκοτωσει αυτο το πραγμα που μας παρενοχλει πολυ πιο συχνα απο την Υδρα.
-Μην φοβαστε κυριε δεν προκειται να σας ενοχλησει ξανα το τερας αυτο...

Οδευα προς το σημειο που μου ελεγε ο αγροτης οταν ειδα το Κοκκινο αγριογουρουνο να τρεχει προς το χωριο.
-Εδω εισαι ατιμο τερας? Ηρθε η ωρα να σταματησεις να ενοχλεις τον κοσμο.
Το αγριογουρουνο αλλαξε πορεια και μου επιτεθηκε.
Ηταν μεγαλυτερο απο ενα κανονικο αγριογουρουνο, ηταν κοκκινο και ειχε πολυ μεγαλους κυνοδοντες που προεξηχαν απο το στομα του προς τα πανω...
Ωστοσο δεν φαινοταν κατι που θα με δυσκολευε αν ειχα τους μετεωριτες.
Αλλα δεν τους ειχα.

Καθως μου ορμηξε το ζωο, πηδηξα ψηλα και απεφυγα την επιθεση. Αυτο σταματησε λιγο πιο περα γυρισε και ξανα επιυεθηκε. Αυτην την φορα πηδηξα στο πλαι. Ταυτοχρονα ομως πεταξα το μαχαιρι που ειχα και το πετυχα στο ποδι. Το ζωο πονεσε αλλα δεν σταματησε. Γυρισε ξανα και μου επιτεθηκε παλι. Αυτην την φορα πηδηξα απο πανω του και με μια πολυ ομορφη κινηση εβγαλα το μαχαιρι απο τον μυ του ζωου οπου ειχε καρφωθει.
Το ζωο ουρλιαξε αλλα δεν σταματησε παλι. Ειχε μεγαλη αντοχη. Ωστοσο και η δικη μου αντοχη βελτιωθηκε και οχι μονο αυτο. Οι μυες μου οντας τοσο καιρπ σε ενεργεια οταν σκαρφαλωνα τωρα πλεον λειτουργουσαν πολυ καλυτερα. Αρα ημουν και πιο δυνατος. Αυτο ηθελα να το εκμεταλευτω. Στην επομενη επιθεση του ζωου πηδηξα πανω του και προσγειωσα το μαχαιρι μου στο κεφαλι του. Το ζωο παλεψε για λιγο αλλα στο τελος υπεκυψε στα τραυματα του.

Αμεσως το φορτωσα στις πλατες μου και πηρα τον δρομο για να γυρισω. Μια φωνη ακουστηκε στο κεφαλη μου... στην ψυχη μου:
-Μην το φερεις πισω, δωσε το στους χωριατες. Αστους να κανουν γιορτη και να φανε αυτοι το ζωο που τους ταλαιπωρουσε και απειλουσε την ζωη του τοσο καιρο. Κανε αυτο και απεστρεψε πισω στην σπηλια μου.
Ηταν ο δασκαλος, Μετα πο αυτο, αλλαξα πορεια προς το χωριο.
Μολις εφτασα στο χωριο οι κατοικοι δεν πιστευαν στα ματια τους.
-Το σκοτωσες! Σκοτωσες το Κοκκινο αγριογουρουνο.
-Μπραβο!
-Ναιιιιι!
-Καλοι μου χωριατες, σκοτωσα το αγριογουρουνο και το εφερα σε εσας, αυτους που ενοχλουσε τοσο καιρο. Ας γιορτασετε την ελευθερια σας απο την πιεση αυτου του ζωου.
-Ναι!
-Ζητω!
-Κατσε μαζι μας Ξενε, κατσε να γιορτασουμε ολοι μαζι.
-Λυπαμαι αλλα πρεπει να επιστρεψω στις δικες μου δουλειες. Καλη γιορτη!
Ετσι, πηρα τον δρομο της επιστροφης.

-Δασκαλε γιατι να μην παιρναμε εμεις το αγριογουρουνο? Τοσες μερες εχω να φαω κρεας!
Μολις ειχα κατεβει τον γκρεμο και μπει μεσα στην σπηλια του Ωριωνα.
-Οχι. Δεν τρωω κρεας και εξαλλου δεν πηγες να κυνηγησεις αλλα να διαπιστωσεις ποσο δυνατος εισαι και οτι δεν χρειαζεται να χρησιμοποιεις συνεχεια τις δυναμεις σου.
Κοιμησου τωρα. Αυριο ξεκιναμε πιο συστηματικη προπονηση.

Την επομενη μερα μου εξηγησε το προγραμμα. Μου εβγαλε το περικαρπιο και μου ειπε οτι τις επομενες εβδομαδες θα μαθαινα να χρησιμοποιω την δυναμη τους φρουτου. Θα αυξησω την δυναμη του, θα αυξησω την αποτελεσματικοτητα του αλλα θα μαθω και ποτε να το χρησιμοποιω.
Οι επομενες μερες ηταν πολυ δυσκολες για εμενα. Καθε μερα απο το πρωι εως το βραδυ προπονηση. Μερικες ωρες διαλογισμου μονο για διαλειμμα και παλι πρπονηση. Ελαχιστος υπνο και πολυ κουραση. Το προγραμμα ηταν απαισιο αλλα καταλαβαινα ευκολα τις αλλαγες στην δυναμη μου.

Οι μυες μου σκλυρηναν, η αντοχη μου ανθισε, μπορουσα να κανω πιο καθαρες σκεψεις και αρα πιο αντικειμενικες και πιο ορθες. Και σαν να μην εφτανε αυτο ειχα δυναμωσει και την δυναμη του φρουτου μου. Οι μετεωριτες ηταν πιο γρηγοροι πιο δυνατοι και μαλιστα ημουν στα προθυρα να καλεσω τους μετεωριτες ολους μαζι και πιο ευκολα. Meteor Machine Gun θα ονομαζα αυτην την επιθεση μολις θα μπορουσα να την πραγματοποιησω.
Οι μερες περνουσαν, καθε μερα ημουν και λιγοτερο κουρασμενος, καθε μερα συνηθιζα και περισσοτερο και στο τελος μπορουσα να ανταπεξελθω τελεια στην νεα μου δυσκολη και λιτη πραγματικοτητα. Ωρα ηταν καλα και η ζωη μου ειχε γυρισει παλι στα παλια οταν με εκπαιδευε και τοτε Δασκαλος-Ωριων.

Μια μερα ο Δασκαλος μου ειπε:
-Ηταν καλη ως τωρα η εκπαιδευση σου. Τωρα πρεπει να την κανεις πραξη. Υπαρχουν καποιοι marines στο χωριο που πρωτοπηγες.
-Και? Με ψαχνουν? Δεν νομιζω να θες Δασκαλε να τους χτυπησω αφου εσυ παντα εκπαιδευτης των πιο δυνατων marines ησουν. Λογικα με την δικη τους μερια εισαι.
-Ναι αλλα αυτοι θελουν να καταστρεψουν το χωριο επειδη σε βοηθησαν. Η μαυρη δικαιοσυνη τους φαινεται ξανα.. Δυστυχως.
-Θα τους εμποδισω!
-Ναι, παιδι μου. Μονο μην αφησεις την οργη σου να σε παρασυρει και να κανεις λαθος επιλογες. Μην αφησεις τον θανατο του πατερα σου να σε καταστρεψει.
-Δασκαλε ξερεις?
-Ναι. Ο πατερας σου ηταν ενας απο τους καλυτερους μαθητες μου. Και παλεψε για τα δικα του ιδανικα και αξιες. Τωρα ηρθε η ωρα να παλεψεις εσυ για τα δικα σου ιδανικα. Και φυσικα τις δικες σου αξιες! Πηγαινε γιε μου!

Ετρεξα οσο πιο γρηγορα μπορουσα, πλεον δεν κουραζομουν με μερικα μιλια τρεξιματος. Εφτασα στο χωριο. Δεν ηταν αργα. Ενας βαθμοφορος ειχε μαζεψει ολους τους χωριατες στην εκκλησια.
-Κατοικοι του χωριου αυτου, καταδικαζεστε ολοι για την βοηθεια στον Πειρατη Saint D. Nicolas. Πρεπει να παραδωσετε 1,000,000 μπελλι σε μια εβδομαδα ή να πεθανετε!
Διαμαρτυριες ξεσπασαν.
-Δεν θα παρεις τιποτα απο αυτους τους αθωους πολιτες!
Ημουν πανω σε μια οροφη. Με σημαδευσαν ολοι οι marines.
-Ναι αρμαγεδωνα? Τιποτα? Ανδρες πιαστε τον! Οποιος απο εσας βρωμιαρηδες χωρικοι τον βοηθησει θα τον σκοτωσω αμεσως.
Τα νευρα μου. Προσπαθησα να ηρεμησω και να καταλαγιασω τα νευρα μου. Δεν θα τα αφηνα να με αποσπασουν θα ακολουθουσα τις οδηγιες του γερου-Ωριωνα.

Την ωρα που με πυροβολουσαν πηδηξα ακριβως στην μεση του σχηματισμου τους. Εσκυψα και τεντωνωντας το ποδι μου εριξα κατω οσους ηταν γυρω μου. Ακολουθησαν τα σπαθια. Επιτεθηκαν οι Marines. Πηδηξα πισω. Kαλεσα μετεωριτες να με προστατευσουν. Μερικοι απο αυτους βρεθηκαν στα ατυχα κορμια των ναυτων. Ενας ναυτης με προλαβε. Προσπαθησε να με καρφωσει με τος σπαθι του. Εκανα πισω και του εριξα μια κουτουλια οταν βρηκα την ευκαιρια.
-Δεν θα αλλαξει τιποτα Αρμαγεδωνα! Ειτε χασω ειτε κερδισω αυτοι οι ανθρωποι πρεπει να μου παραδωσουν 1,000,000 μπελλι.
-Οχι αν εσυ δεν υπαρχεις πλεον.
-Χαχαχα, και νομιζεις οτι οι marines δεν θα με ψαξουν, δεν θα κατηγορησουν το χωριο?
-Γουρουνια! Καποτε θα σας ξυλωσω ολους απο τις θεσεις σας απο τον τελευταιο ναυτη εως τον Fleet Admiral!
-Για προσπαθησε να νικησεις εμενα για αρχη και βλεπουμε!

Πηδηξε μπροστα.
-Ξερω καποιες απο τις rokushiki τεχνικες, ειμαι captain! Ακομη πιστευεις οτι μπορεις να με πετυχεις?
Πηδηξα και εγω μπροστα και του εριξα μια μπουνια.
-Tekkai
Το χερι μου ηταν σαν να χτυπησε σιδερο. Ηταν πολυ σκληρο το δερμα του. Δεν ηξερα τι ηταν αυτο αλλα ουτε με ενοιαζε, θα τον νικουσα ετσι και αλλιως.
Ηταν σειρα του να επιτεθει.
-Shigan
Απεφυγα ενα δαχτυλο που πεταξε μπροστα.
-Shigan!
Ξανα απεφυγα την επιθεση.
Τον χτυπησα με μια μπουνια.
-Soru
χαθηκε απο μπροστα μου. Βρεθηκε πισω μου.
-Shigan!
Eκανα μια κωλοτουμπα στον αερα να αποφυγω την επιθεση.
Τα καταφερα!

Ηρθε η ωρα να δεις και την δικη μου δυναμη. Πηδηξα μπροστα και του εριξα μια μπουνια, κανονικη μπουνια.
-Tekkai
To χερι μου σταματησε παλι στο σωμα του.
-Χαχαχαχα αυτο ειναι ολο? Βαρα οσες μπουνιες θελεις λοιπον! Θα διαπιστωσεις ποσο αδιαπεραστο ειναι το σωμα μου απο τα βρωμιαρικα χερια σου αναθεματισμενε Πειρ-
-Meteor Punch!
Η μπουνια τον βρηκε στην κοιλια.
Εκτοξευτηκε πισω.
-Τι? Τι ηταν αυτο?
-Που να δεις και το επομενο!
-Meteor Toss!
-Tekkai!
Ο μετεωριτης το καλυψε τελειως. Ειχε χασει. Δεν ειχε πεθανει ομως. Δεν επρεπε να πεθανει θα το πληρωνε ολο το χωριο.
Επρεπε να βρω 1,000,000 μπελλι απο που ομως? Ειχα μια ιδεα. Επρεπε να συμβουλευτω τον Δασκαλο!

Εφτασα στην σπηλια. Μπηκα μεσα και βρηκα τον δασκαλο να διαλογιζεται.
-Δασκαλε.
-Καλα τα κατεφερες μαθητη μου.
-Ναι αλλα το χωριο κινδυνευει!
-Το γνωριζω.
-Σκεφτηκα κατι για να το σωσω ομως.
-Ειμαι ηδη ενημερος με αυτο που σκεφτηκες.
-Μπορω δασκαλε?
-Μπορεις μαθητη μου! Μονο προσεχε και πριν φυγεις απο το νησι ελα να με χαιρετησεις.
-Ευχαριστω Δασκαλε-Ωριων!

Εφυγα απο εκει. Σκαρφαλωσα παλι τον γκρεμο για να ανεβω παροτι θα μπορουσα να ανεβω σε εναν μετεωριτη μου και να παω κατευθειαν. Ειχα μια ιδεα και την ενεκρινε ο Δασκαλος. Πιστευε σε μενα, μου ειχε εμπιστοσυνη. Ηξερε οτι μπορω να νικησω την Υδρα. Γιατι αυτη ηταν η ιδεα μου. Να νικησω την Υδρα να παρω το σωμα της και να το παω στο χωριο. Εκει αυτοι θα ανταλασαν την επικυρηξη της Υδρας με τα λεφτα που ηθελαν οι Marines. Το σχεδιο ηταν ευεργετικο αρκει να μπορεσω να νικησω την Υδρα.
Εφτασα στην σπηλια της. Μπηκα μεσα. Η Υδρα κοιμόταν. Τα κεφαλια ολα ηταν απλωμενα στο εδαφος. Ηταν η τελεια ευκαιρια. Μονο που...
Ανοιξαν ολα τα ματια ταυτοχρονα. Το ειχα καταλαβει. Το ειχα υποψιαστει οτι παρα το γεγονος οτι ειναι ενα βρωμερο τερας θα προσπαθουσε να με παγιδευσει.
Ετσι οταν ορμησε πανω μου εγω Ηδη εφευγα απο την σπηλια. Βγηκα απο εκει και μετα απο λιγο βγηκε μαινομενη και η Υδρα.
-Ωραια λοιπον, για να δουμε τι εχεις!!!

Η Υδρα ορμηξε πρωτη. Προσπαθησε να με δαγκωσει και με τα δυο κεφαλια της. Απεφυγα το χτυπημα και πηδηξα μπροστα. Στα χερια μου υπηρχαν τα 2 τσεκουρια που αγορασα σε ανταλλαγη με το αλλο που ειχα. Φωναξα:
-Meteor Shot!
Aλλα δεν στοχευα την Υδρα αλλα τα τσεκουρια. Οι μετεωριτες τα πετυχαν και η καυτη τους ιδιοτητα διαχυθηκε στα οπλα. Ηξερα απο την προηγουμενη συναντηση μου με την Υδρα οτι δεν τις αρεσε η φωτια!
Βεβαια δεν ειχαν φωτια τα τσεκουρια αλλα η τρομερη διαστημικη ζεστη θα καθυστερουσε τα κεφαλια να διερεθουν μεχρι να φτασω στο Grand Finale!

Η Υδρα ξανα επιτεθηκε, απεφυγα την επιθεση της. Αλλο ενα κεφαλι με χτυπησε! Απεφυγα και εκοψα το κεφαλι με το ενα τσεκουρι. Οπως το περιμενα το κεφαλι δεν διαιρεθηκε σε δυο αλλα ο λαιμος εμεινε ακεφαλος με ατμους απο την καυτη λεπιδα να βγαινουν απο το σημειο που εκοψα το κεφαλι. Ακολουθησαν αλλα δυο κεφαλια που προσπαθησαν να με καταβροχθησουν. Πηδηξα στην μεση απο αυτα τα δυο και κατεβασα τα τσεκουρια ενα απο δεξια και ενα απο αριστερα. Και τα δυο κεφαλια επεφταν ταυτοχρονα. Τελικα με μερικη μονο χρηση της δυναμης μου νικουσα. Ο Δασκαλος ειχε δικιο, μυαλο χρειαζοταν οχι ωμη δυναμη!
Τα τελευταια κεφαλια επιτεθηκαν ταυτοχρονα. Πολυ δυσκολα καταφερα να τα αποφυγω ολα. Πηδηξα εγω μπροστα τωρα και χτυπησα ενα κεφαλι. Η Υδρα μουγκρισε και μου ριχτηκε ξανα. Ετρεξα λιγο προς τα πισω. Εκανα αλλη μια κωλοτουμπα και αλλο ενα κεφαλι ηταν παρελθον. Πλεον ειχαν μεινει δυο κεφαλια. Προσπαθησαν να με κυκωσουν και ηρθαν ενα απο δεξια και ενα απο αριστερα. Πηδηξα και τα κεφαλια συγκρουστικαν. Ηταν το τελος. Προσγειωθηκα και εκοψα και τα δυο κεφαλια. Ειχα νικησει?

Δυστυχως ακομη η Υδρα στεκόταν. Ειχε σηκωθει ορθια ξανα και οι λαιμοι χωρις κεφαλια κουνιώντουσαν σαν πλοκαμια.
Βεβαια.... Αν η θερμοκρασια επευτε στους λαιμους τοτε θα μπορουν να ξαναβγουν κεφαλια. Μαλιστα ηδη σε αυτο που εκοψα πρωτο παρατηρησα καποια κινηση. Συσπειρωθηκα. Συγκεντρωθηκα και αφαιρεσα τα παντα απο το μυαλο μου. Θυμηθηκα τι μου εκανε στην προηγουμενη συναντηση μας η Υδρα.
Πηδηξα πισω, τεντωσα και τα δυο χερια μπροστα και:
-METEOR MACHINE GUN!!!
Μια βροχη απο μετεωριτες εκτοξευτηκε απο τα χερια μου. Το Τερας, η Υδρα σπαρταρουσε καθως χιλιαδες μικροι μετεωριτες πιο καυτοι απο την φωτια χτυπουσαν ολο της το σωμα και τους λαιμους της. Στο Τελος δεν κουνιόταν πλεον.
Ειχα νικησει. Αναψα μια φωτια και εκαψα καθε κεφαλι και λαιμο για να ειμαι σιγουρος. Μετα την ανεβασα με περισσεια δυσκολια πανω σε εναν μετεωριτη και την αφησα εκει. Μπηκα στην σπηλια και βρηκα το φιαλιδιο που μου ειχε δωσει ο μονοκερος. Γυρισα πισω στην Υδρα. Καθαρισα τα τσεκουρια και τα εβαλα στην πλατη μου. Ανεβηκα και εγω πανω στον μετεωριτη και κατευθυνθηκα προς το χωριο.

Εφτασα στο χωριο βραδυ. Πηγα στο Μπαρ που ειχα παει την πρωτη φορα. Χτυπησα την πορτα.
-Παλι εσυ ξενε! Παλι επιτιθεται η Υδρα σημερα! Καλυτερα να κρυφτεις!
-Δεν θα επιτεθει η Τδρα ξανα παππου!
Του εδειξα το αψυχο πτωμα.
-Φωναξε μου το γιο σου!
Ο παππους δεν μιλουσε!
Ο μπαρμαν με το κομμενο ποδι βγηκε εξω. Ειχε ακουσει.
-Δεν... δεν... δεν το πιστευω μετα απο τοσα χρονια. Επιτελους η Υδρα ειναι νεκρη. Δεν Ζει! αυτο πρεπει να το γιορτασουμε!

-Οχι φιλε μου εγω δεν μπορω να συμμετεχω, φωναξε μου τον προεδρο του χωριου και ελατε γρηγορα εδω χωρις να καταλαβει κανεις τιποτα!
-Ενταξει, οπως θες σωτηρα μας!
Μετα απο λιγη ωρα ολα τα φωτα στο χωριο ειχαν αναψει και πολυς κοσμος ζητωκραυγαζε διπλα μου. Το ειχαν καταλαβει!
αρκετη ωρα αργοτερα, εφτασε και ο προεδρος του χωριου.
-Τι? τι? μα... μα... ειναι αληθεια? Τι μπορουμε να κανουμε για σενα Αρμαγεδωνα για να σε ευχαριστησουμε.
-Φερε μου το σπαθι σου! ειπα σε εναν τυπο που ειχε ενα στην ζωνη του!
Το πηρα και καρφωσα την Υδρα!
-Παρε το σπαθι μπαρμαν! Παρε αυτο το σπαθι!
Το πηρε στα χερια του.
-Μπραβο σου! Μπορει να εχασες μια φορα αλλα τωρα την νικησες την Υδρα! του ειπα.
-Μα, μα!
-Τελειωσε εσυ νικησες την Υδρα, Τωρα επειδη εγω καταζητουμε και θα εχετε μπελαδες αν με δουν εδω καλυτερα να φυγω. Μην ξεχνατε οτι η Υδρα κοστιζει 1,000,000 μπελλι και την σκοτωσατε εσεις! Και εκλεισα το ματι στον μπαρμαν και στον προεδρο!

-Οχι φιλε μου εγω δεν μπορω να συμμετεχω, φωναξε μου τον προεδρο του χωριου και ελατε γρηγορα εδω χωρις να καταλαβει κανεις τιποτα!
-Ενταξει, οπως θες σωτηρα μας!
Μετα απο λιγη ωρα ολα τα φωτα στο χωριο ειχαν αναψει και πολυς κοσμος ζητωκραυγαζε διπλα μου. Το ειχαν καταλαβει!
αρκετη ωρα αργοτερα, εφτασε και ο προεδρος του χωριου.
-Τι? τι? μα... μα... ειναι αληθεια? Τι μπορουμε να κανουμε για σενα Αρμαγεδωνα για να σε ευχαριστησουμε.
-Φερε μου το σπαθι σου! ειπα σε εναν τυπο που ειχε ενα στην ζωνη του!
Το πηρα και καρφωσα την Υδρα!
-Παρε το σπαθι μπαρμαν! Παρε αυτο το σπαθι!
Το πηρε στα χερια του.
-Μπραβο σου! Μπορει να εχασες μια φορα αλλα τωρα την νικησες την Υδρα! του ειπα.
-Μα, μα!
-Τελειωσε εσυ νικησες την Υδρα, Τωρα επειδη εγω καταζητουμε και θα εχετε μπελαδες αν με δουν εδω καλυτερα να φυγω. Μην ξεχνατε οτι η Υδρα κοστιζει 1,000,000 μπελλι και την σκοτωσατε εσεις! Και εκλεισα το ματι στον μπαρμαν και στον προεδρο!

Απομακρυνθηκα απο το χωριο ακουγοντας πισω μου ζητωκραυγες! Ημουν πολυ ευχαριστημενος με τον εαυτο μου. Εφτασα στον Δασκαλο. Κατεβηκα τον Γκρεμο κανονικα χωρις την Βοηθεια των δυναμεων μου!
Μπηκα στην σπηλια και τον Βρηκα!
-Δασκαλε θα φυγω!
-Μπραβο παιδι μου ημουν πολυ ευχαριστημενος που σε ειδα να χειριζεσαι ετσι το θεμα. Μπραβο. Ωστοσο θελω μια τελευταια χαρη!
-Τι Δασκαλε? Εχεις και αλλες αποστολες για μενα?
Γελασε για πρωτη φορα αυτες τις μερες!
-Οχι Μαθητη μου, απλα θελω να φυγεις αυριο!
-Μαλιστα Δασκαλε!
Την επομενη μερα λοιπον εγκατελειψα τον δασκαλο και εφυγα... για μια νεα περιπετεια...

ΤΕΛΟΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ ΣΤΟ MIRROR BALL ISLAND