[Ολοκληρωμένη]Avaton's Story [Part 4 - Η ΣΙΩΠΗ]

Με μια απότομη κίνηση ,πήδηξα στον αέρα και τα χέρια μου μεταμορφώθηκαν σε φτερά.Πετούσα πάνω απ'την πόλη.Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν στα σπίτια τους.Όμως υπήρχαν μερικοί που περπατούσαν,χωρίς φόβο,στους δρόμους.Όλοι φαίνονται τόσο μικροί...Αφού πέρασα λίγα λεπτά στην θέση του θεού εκεί πάνω,κατέβηκα και περπάτησα.Πέρασα έξω από αρκετά μπαράκια τα οποία ήταν γεμάτα με πειρατές.Καθώς περνούσα όμως από ένα στενό δρομάκι,άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει "βοήθεια",άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα προς το μέρος από όπου ερχόντουσαν οι κραυγές.Ανάμεσα σε δύο σπίτια,σε ένα πολύ στενό μέρος,ένας πειρατής βίαζε μια γυναίκα.Δεν με αντιλήφθηκαν.Τότε με την πύρινη γροθιά μου βάρεσα το δεξί κτήριο,χωρίς να πάρω το βλέμμα καθόλου απ'τον βιαστή.Και οι δύο,πολύ τρομαγμένοι,γύρισαν προς το μέρος μου.Ο πειρατής με κοίταξε μέσα στα μάτια.Σήκωσα το αριστερό μου χέρι και με το δάχτυλο μου εκτόξευσα ένα πύρινο μάγμα,μικρό αλλά μυτερό, στο κεφάλι του.Ο θάνατος ήταν ακαρηαίος.Ελπίζω αυτός να πέθανε ευτυχισμένος,γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είχε αυτό που ζητούσε λίγο πριν πεθάνει.Πήγα πάνω απ'το πτώμα του,χωρίς να δώσω καθόλου σημασία στην κακόμοιρη γυναίκα.Και κοιτούσα το πτώμα του.
-Αν με ακούς από εκεί που είσαι.Θα σου πω γιατί σε σκότωσα...Έτσι γιατί στο χρωστάω.
Αλλάζοντας βλέμμα...Πήρα το βλέμμα του τρελού.
-Σε σκότωσα γιατί άνθρωποι σαν και εσένα δεν έχουν δικαίωμα να με κοιτάνε στα μάτια.Άνθρωποι χωρίς όνειρα,άνθρωποι που μολύνουν,αυτόν τον ήδη μολυνσμένο κόσμο θα πεθάνουν απ'τα χέρια μου...
Σηκώθηκα και κοιτούσα τον ουρανό,το βλέμμα μου ήταν ακόμα πιο πολύ παρανοικό...
-Κάθε σκουπίδι όμοιο σου θα πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο που μπορώ να του προσφέρω.Μπορεί με έναν τέτοιο ακραίο τρόπο να έρθω αντιμέτοπος με άτομα που έχουν τον ίδιο στόχο με εμένα αλλά διαφορετική γέφυρα.Εγώ θα ξέρω όμως,πως το πέτυχα.Έστω και έτσι,αλλά αυτός θα είναι ο δικός μου τρόπος....
-χαχαχαχαχαχαχα
-ΧΑχαΧΑχαΧΑχα
-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Μετά που τελείωσα τον μονόλογο μου,επανήλθα στα λογικά μου,γύρισα και κοίταξα την γυναίκα που δεν είχε μαζέψει καν τα ρούχα της.Με κοιτούσε τρομαγμένη...
-Είσαι καλά;
-Σε σε σε ευχαριστώ πολύ.
Μου είπε αυτές τις κοβέντες και άρχισε να μαζεύει βιαστηκά τα ρούχα της και όση τιμή της είχε μείνει.Ήταν έτοιμη να φύγει.
-Πες μου πως μπορώ να σε ευχαριστήσω;
-Με το να θυμάσαι το όνομα μου,Avaton...
-Θα σε θυμάμαι...Και σε ευχαριστώ πολύ!
Με μια δήθεν ευχαρίστηση έφυγε από εδώ,εγώ συνέχισα να περπατάω με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο,χωρίς όμως να σκέφτομαι αυτό το περιστατικό.Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε...Γύρισα στο ξενοδοχείο απ'το μπαλκόνι.Το δωμάτιο είχε μόνο ένα διπλό,τεράστιο κρεβάτι.Εκείνο που κοιμόταν η Emma.Τα ρούχα της Emma ήταν πεταμένα στο πάτωμα.Όσο έλειπα θα τα έβγαλε μάλλον,δεν θα ήμαστε άνετα σε ένα κρεβάτι,οπότε προτείμησα να περάσω άλλο ένα βράδυ σκεπτόμενος κοιτώντας την άπειρη θάλασσα και τον ακόμα πιο πολύ, άπειρο ουρανό!

Είχε περάσει περίπου ένα τέταρτο απ'την ώρα που γύρισα και εγώ ήμουν εκεί στο παράθυρο και έπινα λίγο κονιάκ.Πραγματικά σήμερα θα μου είναι δύσκολο να μείνω ξύπνιος,είμαι ακόμα τραυματισμένος και νιώθω τρομερή ψυχική κούραση.Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξαπλώσω και εγώ δίπλα στην Emma και να κοιμηθώ μέχρι το πρωί.Σήκωσα λοιπόν την κουβέρτα,η Emma ήταν τελείως γυμνή,τα εσώρουχα τα είχε βγάλει,και ήταν κάτω απ'την κουβέρτα.Κρατούσα την κουβέρτα με το δεξί μου χέρι και κοιτούσα το σώμα της.Σκεφτόμουν πόσο είχε μεγαλώσει και πόσο πολύ είχε μεγαλώσει.Μπήκα και εγώ κάτω απ'την κουβέρτα,προσπαθώντας να κοιμηθώ.Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες ώρες της μέρας,και τις πρώτες της νύχτας δεν σκεφτόμουν καθόλου την Robin....Έχουν απομείνει 5 ώρες μέχρι να φανεί ο ήλιος,ελπίζω να ξεκουραστώ και να μην έχουμε κανένα απρόοπτο με τους ναυτικούς,μέσα στην νύχτα!

Δεν με είχε πάρει ακόμα ο ύπνος,κοιτούσα το ταβάνι.Η Emma σε μια στιγμή γύρισε και με αγκάλιασε,ενώ είχε κολλήσει πάνω μου.Ακούμπησε το πρόσωπο της στον λαιμό μου και άρχισε να με χαϊδεύει και να με φιλάει.Δεν είχα καταλάβει ακόμα αν αυτά τα έκαμνε ενώ κοιμόταν ή ήταν ξύπνια.Αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει αυτό ενώ είναι ξύπνια...Προσπάθησα να τραβηχτώ,χωρίς ιδιαίτερα αποτέλεσμα.Δεν ξαναπροσπάθησα γιατί δεν ήταν κάτι που να μην μου αρέσει.Με έκανε να νιώθω πολύ ωραία.Συνέχισε να με φιλάει στον λαιμό,στο πρόσωπο και στο στήθος ώσπου ανέβηκε πάνω μου.Τώρα πλέον έβλεπα το πρόσωπο της,με κοιτούσε με τα κόκκινα μάτια της.Χαμήλωσε το πρόσωπο της και μου είπε "Άσε με να σε ευχαριστήσω".Έβαλα τα χέρια μου στην πλάτη της πιέζοντας την πάνω μου,δεν μίλησα.Ένιωθα το κορμί της πολύ υγρό,τότε μπήκα μέσα της.Δεν ξέρω αν η ευχαρίστηση που ένιωθα ήταν μόνο σωματική,ένιωθα παραπάνω πράγματα.Ίσως αυτή η φασματική ευχαρίστηση που νιώθω να είναι το ένα κράτημα για να μην με πάρει από κάτω αυτό που έζησα τις περασμένες ώρες.Ίσως....Δεν ξέρω....Περνάω πολύ ωραία αυτή τη στιγμή,εννοώντας πλήρως αυτήν την λέξη,δεν θα χαραμίσω άλλες στιγμές με το να σκέφτομαι.Και θα αφήσω την Emma να με ευχαριστήσει.Συνεχίστηκε αυτό όλη την νύχτα,χωρίς σταματιμούς.Μόνο όταν ξημέρωσε σταματήσαμε.Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας δεν είχα προσέξει πως το σεντόνι είχε γεμίσει αίματα...Κοίταξα με απορία την Emma η οποία ήταν καθησμένη στο κρεβάτι και ακουμπούσε το κεφάλι της στο γόνατο της.Όταν την κοίταξα λοιπόν με απορία στα μάτια,αυτή με κοιτούσε με ένα πανέμορφο και γαλήνιο χαμόγελο που ταυτόχρονα μου έδειχνε θαυμασμό.Δεν μίλησα,της χαμογέλασα και εγώ.Σηκώθηκε και με φίλησε.Μετά κάναμε μπάνιο μαζί...

Μετά που βγήκαμε απ'το μπάνιο,ντυθήκαμε και οι δύο.Φεύγωντας ο ξενοδόχος με κοιτούσε με φόβο,του είπα να πλησιάσει και του έδωσα τα διπλάσια λεφτά από την κανονική αξία του δωματίου.Πριν προλάβει να με ευχαριστήσει,τον ευχαρίστησα εγώ.Με την Emma,δεν είχαμε ξαναμιλήσει,μόνο τα μάτια μας συναντιόντουσαν σε μοιραίες στιγμές και ανταλλάζαμε χαμόγελα.Περπατούσαμε στην πόλη,προς το λιμάνι,υπήρχε το κλασσικό κλίμα.Πανικός και συνοστισμός ατόμων.Ήθελα να κάνω πολλές ερωτήσεις στην Emma,αλλά δεν είχα βρει το θάρρος ακόμα.Μεταξύ μας υπήρχε αυτή η σιωπή,η σιωπή που αγαπώ και με βυθίζει στον φασματικό μου κόσμο...

Πλέον την κρατούσα απ΄το χέρι και περπατούσαμε,αυτή η σιωπή με είχε μαγέψει ώσπου ξαφνικά με χτύπησε κάτι δυνατό στην πλάτη.Δεν γύρισα καν να δω,σταμάτησα στο σημείο που ήμουν,άφησα το χέρι της Emma και ανέβασα την θερμοκρασία μου σε τρελά ποσά,είχα νευριάσει πάρα πολύ.Ότι και να ήταν αυτό στην πλάτη μου,τώρα το ένιωθα να λιώνει και να γίνετε ένα με το πάτωμα.Μετά γύρισα και είδα μια γυναίκα,μιλούσε πολύ άσχημα.Αμέσως κατάλαβα πως ήταν μια πειρατής.Και απ'τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως είναι εκείνη η Alvida,που της είχα σκοτώσει τον άνθρωπο που της πήγαινε φαγητό απ'το εστιατόριο.Δεν έχασα άλλο χρόνο...ήμουν έτοιμος για μάχη,εδώ μέσα στον κόσμο!

Την νίκησα αρκετά εύκολα,το μόνο κακό είναι οτι τα τραύματα στην πλάτη μου είχαν ανοίξει απ'το πρώτο χτύπημα και έχασα υπερβολικά πολύ αίμα.Είμαι καλά όμως.Η Alvida είναι σχεδόν νεκρή,μετά την ήττα της,ήρθαν και την πήραν οι πειρατές της να την πάνε στον γιατρό τους.Η Emma ήρθε με πλησίασε,με αγκάλιασε και έκλαιγε,φοβόταν που ήμουν μέσα στα αίματα,μην έχω πάθει τίποτα.Κατευθυνθήκαμε σε ένα νοσοκομείο και με την βία βάλαμε τον γιατρό να ελέγξει τα τραύματα μου.Αφού με φρόντισε φύγαμε.Η Emma ήταν πάντα δίπλα μου.Ήταν ήδη σούρουπο,σε λίγο θα νύχτωνε.Ανεβήκαμε σε ένα επιβατικό πλοίο για να πάμε στο επόμενο νησί,Dawn Island.Ο καπετάνιος του πλοίο ήθελε να δημιουργήσει φασαρίες αλλά μόλις απέκτησε ένα έγκαυμα στο στήθος άλλαξε γνώμη...Όπου και να πήγαινα η Emma,ήταν δίπλα μου σιωπηλή.Εγώ σκεφτόμουν την Robin και πως άλλαξαν τα πράγματα.Τι να κάνω; Να πάω να την ψάξω; Θέλω να δω μόνο αν είναι καλά και τίποτα άλλο...
Γύρισα το πρόσωπο μου στην Emma,την κοίταξα,της χαμογέλασα,το ίδιο έκανε και αυτή.Μετά φιλιθήκαμε και βυθιστήκαμε και οι δύο μας,στην σιωπή.Ενώ τα χέρια μας ήταν δεμένα...Δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα ακόμα...Ήμασταν στη σιωπή...

ΤΕΛΟΣ PART 4 - Η ΣΙΩΠΗ