[Ολοκληρωμένη]Avaton's Story [Part 4 - Η ΣΙΩΠΗ]

Είχαν περάσει λίγες ώρες απ'την ώρα που φύγαμε απ'την Ohara.Δεν είχαμε μιλήσει πολύ με την Robin,αυτή θα σκεφτόταν τα παιδικά της χρόνια και το νησί της,υποθέτω.Ενώ εγώ διάφορα για το παρελθόν,με είχε πιάσει νοσταλγία αλλά απ'την άλλη ένιωθα ευτυχισμένος μαζί με την Robin.
[...]
Φτάσαμε στο νησί,ήμουν ασυνήθιστα κουρασμένος,μάλλον απ'την μάχη αλλά δεν πονούσα πλέον.Το νησί ήταν γεμάτο με κρουασγιερόπλοια και γενικά ήταν πολύ φωτεινό.Ήταν αργά το βράδυ και δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά τέτοια ώρα.Πήγαμε φάγαμε σε ένα πολυτελές εστιατόριο.Δεν μιλούσαμε πολύ με την Robin...Αργότερα,πήγαμε και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και οι δυο.

Ενώ ήμουν αφάνταστα πολύ,κουρασμένος,δεν είχα ύπνο.Σηκώθηκα απ'το κρεβάτι το βράδυ και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο.Η Robin κοιμόταν σαν άγγελος.Υπολόγισα τι ώρα θα ήταν τώρα στο Paladego και είπα να καλέσω τον Dragon με το Den Den Mushi μου καθώς είναι απόγευμα ακόμα,εκεί.Με είπε κάποια νέα σχετικά με τις μελλοντικές του κινήσεις και κάποια γενικά νέα σχετικά με τον κόσμο.Με είπε όμως και κάτι υπερβολικά αναπάντεχο που με τάραξε πολύ εκείνο το βράδυ...Όταν το κλείσαμε,πήγα ξανά ξάπλωσα,δεν μπορούσα να σταθώ,τα πόδια μου σχεδόν έτρεμαν...Είχε σκοτωθεί ο καλύτερος μου φίλος σε μία μάχη στο Centaurea πριν λίγες μέρες.Μου είπε το όνομα του φονιά του....Μετά από αυτό το νησί σειρά είχε η εξαφάνιση ολόκληρου του Centaurea.

Μέχρι τα ξημερώματα είχα κοιμηθεί για περίπου μια ώρα.Ξύπνησα νωρίτερα απ'την Robin και δεν ήθελα να δείχνω ανήσυχος.Ποτέ δεν μου αρέσει να δείχνω τα συναισθήματα μου,γιατί αυτό με καθιστά αδύναμο...Όταν ξύπνησε η Robin αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη για να ψωνίσει κάτι και να πάμε να φάμε.Το μόνο που της είπα ήταν πως ένας φίλος μου σκοτώθηκε στην τελευταία μάχη,δεν της είπα οτι ήταν ο καλύτερος μου εφηβικός φίλος.
Αφού πήγαμε λοιπόν στα μαγαζιά εγώ αγόρασα ένα σακίδιο,η Robin είχε μπει μέσα σε ένα μαγαζί αλλά δεν άφησε εμένα να μπω,την περίμενα να βγει έξω και να μου δείξει τη πήρε.

Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε,φορούσε καινούρια ρούχα και κρατούσε τσάντες στο χέρι.Είναι τόσο όμορφη σκέφτηκα από μέσα μου.Αλλά δεν άντεξα...
-Είσαι τόσο όμορφη...
Χαμογέλασε και με αγκάλιασε απότομα και με δύναμη.
-Τι άλλο ψώνισες,λοιπόν;
-Δεν θα σου πω,θα σου δείξω το βράδυ.
-Αυτό είναι υπόσχεση... της είπα και της έκλεισα το μάτι.
Αυτή γύρισε ξανά και με φίλησε,μου έπιασε το χέρι και συνεχίσαμε να περπατάμε.Στον δρόμο την Robin,την αναγνώριζαν πολύ και ψυθίριζαν συνέχεια κάτι για "mugiwara".Είναι λογικό,αυτό το πλήρωμα είναι ένα απ'τα πιο γνωστά στον κόσμο πλέον....

Όλα έδειχναν πως θα περνούσαμε ένα πολύ όμορφο και ήσυχο δυήμερο στο Goat Island.Δεν μ'αρέσει αυτό,όταν δεν είμαι καλά θέλω να έχω κάτι να ξεσπάω.Καθώς περπατούσαμε κοιτούσα από εδώ και από εκεί για αφίσες πειρατών.Ελάχιστες υπήρχαν εδώ,και γενικά δεν έχει πολλούς δυνατούς πειρατές στο East Blue.Με την Robin πήγαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο,όταν τρώγαμε ένας βρόμικος και ψιλός τύπος πέρασε από δίπλα μου την ώρα που έπινα σακέ,με κούνησε και χύθηκε πάνω μου.Δεν ζήτησε συγνώμη και με κοίταξε με αγριεμένο ύφος,του έκοψα τον δρόμο και αντι να απολογηθεί,πήγε να με βαρέσει με τον σουγιά του.Τότε του έπιασα τον χέρι,εκείνο που κρατούσε τον σουγιά και το έλιωσα λόγω θερμοκρασίας,εκείνος άρχισε να σπαρταράει απ'τον πόνο και με μια γροθιά τον εξφεντόνησα στο απέναντι κτήριο.

Γρήγορα ήρθαν οι άνθρωποι που είχαν το εστιατόριο με όπλα και μου ζήτησαν να φύγω γιατί προκαλώ φασαρίες.Εγώ κοίταξα την Robin,μήπως της χάλασε η διάθεση αλλά το αντίθετο μάλιστα.Φαίνεται πως της είχαν λείψει οι φασαρίες.
-Είσαι σίγουρος οτι εγώ προκάλεσα φασαρίες;
-Ναι,μόλις κόντεψες να σκοτώσεις έναν δικό μας άνθρωπο που πήγαινε φαϊ στην πιο δυνατή γυναίκα πειρατή της East Blue,την Alvida.
-Μάλιστα,και που βρίσκεται αυτή τώρα;
-Σιγά μην σου πούμε,φύγε αλλιώς θα σε σκοτώσουμε!!!
Τότε άρχισα να πετάω μέσα απ'το στόμα μου μυτερά πετρώματα λάβας μέσα στις κάνες των όπλων τους,έτσι ώστε να καταστραφούν.Ξαφνικά με κοιτούσαν με μεγάλο φόβο.
-Φέρτε φαϊ σε εμένα και στην γυναίκα μου ΤΩΡΑ,αν δεν θέλετε να πάρει φωτιά το καλύβι σας
-Μα-μα-μάλιαστααααα!
Κοίταξα την Robin,είχε σκοτώσει σχεδόν δύο πειρατές σπάζοντας τα κόκαλα τους...
-Είσαι καλή...

Μας γέμισαν το τραπέζι με όλων των ειδών τα φαγητά και έγιναν πολύ ευγενικοί μαζί μας.
-Μάλλον τους τρόμαξες πάρα πολύ. μου είπε η Robin στο αυτί γελώντας.
-Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα,σε λίγο θα μας την πέσουν οι ναυτικοί.
-Και που το ξέρεις;
-Χάρης στο φρούτο μου μπορώ να ακούω σε πολύ μεγάλες αποστάσεις.Ο μάγειρας του εστιατορίου πριν κάλεσε με Den Den Mushi το ναυτικό να έρθει να μας συλλαβεί,τους είπε για εσένα κυρίως.
-Και γιατί καθόμαστε εδώ και δεν πάμε να φύγουμε;
-Θα σου εξηγήσω το βράδυ μερικά πράματα σχετικά με την συνομιλία που είχα χθές με τον Dragon.Από σήμερα η ζωή μου θα αλλάξει "λιγάκι".

Αφού φάγαμε ανενόχλητοι και ξένιαστοι,ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται βήματα,πολλά βήματα λες και θα περνούσε ολόκληρη στρατιά από ναυτικούς από έξω.Εγώ έκανα νόημα στην Robin να είναι προετοιμασμένη.Είχε ήδη αφοπλίσει όλο το προσωπικό του εστιατορίου με την ιδιότητα του φρούτου της.Εγώ περίμενα με τα χέρια σταυρομένα για την εμφάνισή τους.Ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται βήματα και φωνές,ώσπου μια έκρηξη διαίλησε το εστιατόριο ολόκληρο.Εγώ έπιασα την Robin απ'το κεφάλι και την κάλυψα κατά την διάρκεια της έκρηξης.
"Κατάλαβα" είπα από μέσα μου τέτοια ευκαιρία δεν έχουν σκοπό να την αφήσουν μέσα απ'τα χέρια τους.Είναι πολύτιμη για την κυβέρνηση...Με το αριστερό μου χέρι έβαλα την Robin μέσα σε ένα αντι-πυρικό Barrier και την ίδια στιγμή έκανα τέφρα τα πάντα γύρο μας,σε διάμετρο πολλών δεκάδων μέτρων με μια επίθεση που την ονομάζω πύρηνη κάθαρση!

Με αυτήν την κίνηση,μετέτρεψα το μέρος σε έναν ομαδικό τάφο.Ξέρω στο παρελθόν τι είχε προκαλέσει η επικύρηξη της Robin.Φαντάζομαι πως και εδώ σε λίγες ώρες θα γίνεται χαμός.Ελπίζω μόνο να εξαφανιστεί κι άλλο νησί απ'τον χάρτη για τις βλακίες μιας κυβέρνησης,κατεστραμένης.Η Robin φαινόταν πολύ προβληματισμένη με αυτό που της είπα."Μην ανυσηχείς",της ξαναείπα.Αφού πλέον το πεδίο ήταν ελεύθερο,την έπιασα απ'το χέρι και ξεκινήσαμε να πετάμε προς το ξενοδοχείο.Αυτό το μέρος δεν είναι ασφαλές της είπα.

Κατά την διάρκεια της πτήσης μας,περάσαμε πάνω απ'την πλατεία.Είχε παντού κόσμο,πάρα πολλά άτομα.Μέσα στο πλήθος διέκρινα ένα πρόσωπο πολύ γνώριμο.Συνέχισα να πετάω,αλλά σκεφτόμουν συνέχεια αυτό.Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν όντως το άτομο που νομίζω.Άφησα την Robin στο ξενοδοχείο,της είπα πως επιστρέφω,πέταξα γρήγορα μέχρι την πλατεία για να αναζητήσω εκείνη την γνώριμη παρουσία.Ήταν όντως,δεν ξέρω πως να αντιδράσω.Έχουμε να μιλήσουμε πάρα πολύ καιρό και ενδιάμεσα έχουν συμβεί πολλά πράματα.Έπρεπε να πάρω μια απόφαση όμως και γρήγορα.Τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα ήταν πολύ βασανιστικά...

Δεν μ'αρέσει όταν έρχομαι σε τέτοια θέση και δεν μ'αρέσει να δειλιάζω ποτέ.Χωρίς να χρονοτριβίσω άλλο την πλησίασα από πίσω.Έβαλα το χέρι μου στον ώμο της...
-Emma,τι κανεις;
Γύρισε με κοίταξε στα μάτια σοκαρισμένη,χωρίς να μιλάει.Ξαφνικά στο πρόσωπο της σχηματίστηκε μια έκφραση χαράς και με αγκάλιασε.Σε σχέση με εμένα είναι αρκετά κοντούλα,είναι και αρκετά χρόνια μικρότερη μου.
-Avaton...Avaton...Avaton...Πόσο καιρό έχω να σε δω,σε πεθύμησα ρε!
-Χαχα,όντως έχουν περάσει αρκετά χρόνια.
-Μετά που έμαθες τα τραγικά νέα εξαφανίστηκες.Ήταν και για εμάς δύσκολο αλλά σε είχα σαν μεγάλο μου αδερφό ρε.Πόνεσα διπλά για την εξαφάνιση σου...
Καθώς μου έλεγε αυτές τις λέξεις δάκρυζε και με έσφιγγε ακόμα πιο δυνατά.Και ψιθηριστά έκανε την επόμενη της ερώτηση.
-Τι κάνεις σε αυτό το νησί;Γιατί δεν είσαι εκεί που θα έπρεπε να είσαι;
-Ήθελα να τραβήξω τον δικό μου δρόμο,να κάνω και εγώ τα λάθη μου.Βαρέθηκα και είπα πως μια αλλαγή θα μου έκαμνε καλό.Βέβαια έχω αφήσει και το ενδεχόμενο να γυρίσω και φυσικά,ακόμα μιλάμε με τον D....
-Αχ πόσο χάρηκα που σε είδα.Υποσχέσου οτι δεν θα εξαφανιστείς.Άσε με τουλάχιστον ένα Den Den Mushi.
-Ξέρεις οτι να συναναστρέφεσαι μαζί μου θα έχει ως αποτέλεσμα να ρίξει τα μάτια της η κυβέρνηση πάνω σου.
-Δεν με νοιάζει....
-Ακόμα το παίζεις μαγκάκι ε;;;;
Γέλασε,με κοίταξε και ξεκινήσαμε να περπατάμε.Δεν είχα χρόνο όμως.Μπορεί να έφταναν οι ναυτικοί στο ξενοδοχείο και η Robin να ήταν σε κύνδηνο.Χωρίς να την προϋδοποιήσω,την άρπαξα και ξεκινήσαμε να πετάμε προς το ξενοδοχείο.

Μπήκαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου απ'το παράθυρο.Μόλις μπήκα μέσα και οι δύο άρχισαν να κοιτιούνται ενώ παράλληλα έριχναν ματιές και σε εμένα.Είμαι σίγουρος πως η Emma αναγώρισε την Robin.
-Emma να σου συστήσω,από εδώ η....
-Η Νιco Robin,την ξέρω...
-Εσύ Robin την ξέρεις;Ρώτησα με ένα χαμόγελο.Από εδώ η...
-Και εγώ ξέρω η Emma....
-Ωραία,επειδή εγώ δεν ξέρω όμως,θα μου εξηγήσει κάποια από εσάς από που γνωρίζεσται;
Πάει να πάρει τον λόγο η Emma αλλά την διακόπτει η Robin,βλέποντας η Robin οτι διέκοψε την Emma,σταματάει και επικρατεί σιωπή.
-Λοιπόν;
-Να εγώ και η Robin είχαμε συναντηθεί πολύ παλιά,σε μια βιβλιοθήκη,όταν ακόμα διάβαζα αρχαιολογία.Την έβλεπα κάθε μέρα για μια εβδομάδα σε εκείνη την βιβλιοθήκη,είχαμε μιλήσει μερικές φορές αλλά η γνωριμία μας τελείωσε με άσχημο τρόπο.
-Δηλαδή;
-Εγώ τότε είχα σχέση με έναν Bounty Hunter,και ήθελε να πάρει το κεφάλι της Robin για να μπορέσει επιτέλους να αγοράσει πλοίο και να ταξιδέψουμε μαζί στον Νέο κόσμο.Έτσι μια μέρα μονομάχισαν και η Robin θεώρησε πως εγώ ήμουν στο σχέδιο για να την πιάσουμε πιο εύκολα.
-Και ακόμα αυτό πιστεύω.Είπε η Robin.Δεν έχει σημασία όμως πλέων.
Πήρε ξανά τον λόγο η Emma για να συνεχίσει την ιστορία της...
-Εγώ όμως κάθε μέρα του έλεγα να μην το κάνει γιατί,την θαυμάζω εξαιρετικά και θα ήθελα πάρα πολύ να έχω μια τέτοια γυναίκα για δασκάλα.
-Και τελικά τι έγινε;
-Αφού η Robin τραυμάτισε σοβαρά τον φίλο μου,μου έσπασε το δεξί μου χέρι με την ιδιότητα της και εξαφανίστηκε διότι όλος αυτός ο σαματάς έριξε τα βλέμματα πάνω της και ήξερε πως οι ναυτικοί θα έφταναν σύντομα...Συγνώμη Robin...
-Μάλιστα...Και να φανταστώ είναι η σειρά μου να εξηγήσω στην κάθε μια,από που γνωριζόμαστε...
Η Robin είπε με ένα γλυκό χαμόγελο...
-Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα,οτι και να γίνει εγώ θα σε ακολουθήσω...
H Emma,με κοίταξε με αμυχανία και απορία.Τότε ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται εκρήξεις...
-Ωχ ήρθαν.Robin μάζεψε γρήγορα τα πράγματα σου να σας πάρω και να φύγουμε.Γρήγορα!

Όσο μάζευε τα πράγματα η Robin,εγώ κοιτούσα έξω να δω τι κατάσταση επικρατούσε στην πόλη.Στο λιμάνι υπήρχαν δύο Battleships και έριχναν προς την μεριά του ξενοδοχείου ανελέιτα.Ευτυχώς κανένα δεν είχε χτυπήσει το ξενοδοχείο.Μόλις η Robin είχε ετοιμάσει τα πράγματα της,έπιασα και της δύο με τα χέρια μου,βγήκα στο μπαλκόνι και ξεκίνησα την πτήση.Καθώς πετούσα στην μισή μορφή δράκου-μισή ανθρώπου,η Robin άρχισε να τσιρίζει....
-Avatoooon,πρόσεχε δύο Cannonballs.....
Πριν προλάβω να αντιδράσω,δυο Cannonballs με είχαν χτυπήσει στην πλάτη.Ευτυχώς τα κορίτσια δεν έπαθαν τίποτα.Εγώ είχα μουδιάσει ολόκληρος απ'το χτύπημα,δεν ένιωθα το σώμα μου.Συνέχιζα να πετάω από μηχανισμό....

Κατευθυνόμασταν προς το βουνό.Είχα χάσει πάρα πολύ αίμα,είχα αρχίσει να ζαλίζομαι.Τα κορίτσια συνέχεια με ρωτούσαν αν ήμουν καλά αλλά δεν είχα δύναμη να τις απαντήσω.Αυτό που έπρεπε να κάνω τώρα είναι να επικεντροθώ στην πτήση έτσι ώστε να τις πάω ασφαλές μέχρι το βουνό.Μέσα σε λίγα εφιαλτικά λεπτά είχαν φτάσει σε ένα πανέμορφο δάσος στο βουνό.Μετά έχασα τις αισθήσεις μου...
Όταν ξύπνησα,ήμουν μέσα σε μια σπηλιά,η Emma και η Robin ήταν δίπλα μου και συζητούσαν.Δεν μπορούσα να τις ακούσω όμως.Ένιωθα πολύ χειρότερα ακόμα και από τότε που μονομάχισα με τον Marshall D. Teach.Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια όπως και κανένα άλλο μέλος του σωματός μου....

Είχα ξαναχάσει τις αισθήσεις μου.Μετά από αρκετές ώρες είχα ξανά ξυπνήσει.Το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν πόσες ώρες είμαστε εδώ.Αυτές μου είπαν τρις μέρες.Δίπλα μου καθόταν η Robin και πιο πέρα ήταν η Emma μαζί με έναν άντρα.Σε όλο μου το σώμα είχα επίδεσμους και μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου αλλά πονούσα αφάνταστα πολύ.
-Αχ πόσο χαίρομαι που είσαι καλά. είπα η Emma
Η Robin με κοιτούσε και έβαλε τα κλάμματα,μετά με αγκάλιασε...
-Πόσο με τρόμαξες....
-Μην ανυσηχείτε,δεν υπήρχε περίπτωση να πεθάνω έτσι εύκολα.
Τότε πήρε θέση και άρχισε να μιλάει εκείνος ο νεαρός.
-Μην το λες,η κατάσταση σου ήταν πολύ ακραία.Αν δεν ήσουν χρήστης τέτοιου φρούτου θα είχε γίνει κομματάκια.
Εγώ άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του και ήμουν έτοιμος να του κάψω το πρόσωπο.
-Μη μη avaton,τι κάνεις; Είπε η Emma.Είναι ο φίλος μου....και είναι γιατρός.Αυτός σε φρόντισε!
Τον άγριο-κοίταξα και ακούμπησα μετά ξανά το κεφάλι μου στο μαξιλάρι,κοιτώντας στο ταβάνι της σπηλιάς.
-Τόσες μέρες τι κάμνατε;
-Μας έφερνε τροφή ο φίλος μου, αν εννοείς αυτό.
-Σας είχα πει πως σας χρωστάω εξηγήσεις.Να σας πω από που γνωρίζω την κάθε μια από εσάς.Emma εγώ και η Robin είμαστε ζευγάρι πλέων.Δεν θέλω να μου κρατήσεις κακία για αυτό...
-Μην ανυσηχείς Avaton,μιλήσαμε με την Robin.Ξέρουμε πως έχει η κατάσταση.Και δεν πρόκειτε να σου κρατήσω μούτρα,είναι φυσιολογικό να θες να ξανά φτιάξεις την ζωή σου, μια μέρα.Ο χαμός της, τότε σε είχε καταστρέψει την ζωή.Είσαι καλός και σου αξίζει να ξανά φτιάξεις την ζωή σου.
Τότε πήρε θέση εκείνος ο γιατρός,ο φίλος της Emma.
-Καλός; Είσαι σίγουρη; Πήγε να μου κάψει το πρόσωπο ενώ εγώ ήμουν αυτός που του έσωσα την ζωή.
-Και θα το κάνω αν δεν σταματήσεις να μιλάς με τρόπο που μου την δίνει,κατάλαβες;
Εκείνος νευριασμένος έφυγε έξω απ'την σπηλιά.Η Emma με κοίταξε και γέλασε.Η Robin ήταν ακόμα στην αγκαλιά μου...

Σήκωσε το πρόσωπο της η Robin,σκούπισε τα δάκρυα της,και είπε...
-Λοιπόν,πάω να σου φέρω κάτι να φας θα πεινάς πολύ!
Την ευχαρίστησα και έφυγε...
Έμεινα μόνος μου με την Emma.
-Καλά ρε,εγώ νόμιζα πως ήσουν ακόμα με τον Dorth.
-Τι; Από τότε είχα σχέση με άλλους τρις...
-Χαχαχα,κάτσε φρόνημα τρελή!
Γέλασε και πήρε μια έκφραση,και καλά οτι ντράπηκε.
-Ώστε γιατρός,ε;
-Ναι ναι,πειρατής γιατρός!
Μετά την ρώτησα σε πιο πλήρωμα είναι και μου είπε...
-Ώστε έτσι...Και για πόσο καιρό θα είσαι σε αυτό το νησί;
-Σήμερα το βράδυ φεύγω,θέλω να ξανά συναντηθούμε όμως,δεν θέλω να χαθούμε πάλι.Τώρα που σε βρήκα χάρηκα τόσο πολύ...
-Εννοείτε Emma,και συγνώμη για τότε,που το είχα βάλει στα πόδια.
Ξαφνικά έφαγα φρίκη και θυμήθηκα οτι μας κυνηγούσαν οι ναυτικοί.Τότε άρχισα να ρωτάω την Emma αν εμφανίστηκαν καθόλου εδώ αλλά μου είπε πως οχι.Αν ερχόντουσαν τώρα δεν θα μπορούσα να προστατέψω κανέναν στην κατάστασή μου.
Μετά από λίγο ήρθε η Robin,με μερικά φρούτα στο χέρι,κάθησε δίπλα μου και ξεκίνησε να τα ξεφλουδίζει με ένα μαχαίρι.Μου έδινε μικρά μικρά κομμάτια για να τρώω αργά.

Μετά που έφαγα,ένιωσα την ανάγκη για ύπνο.Πριν προλάβω να βγάλω λέξη,με είχε πάρει ο ύπνος.Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση,οι τρις μέρες ύπνου δεν μου έφτασαν.Όσο κοιμόμουν ένιωσα να με φιλάνε στα χείλη,δεν μπόρεσα να αντιδράσω η να ξυπνήσω.Κατά την διάρκεια του βαθύ ύπνου μου αναρωτήθηκα αν ήταν η Robin,αυτή ήταν.Ποιός άλλος....Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα και ένιωθα πολύ δυνατότερος.Μπορούσα ακόμα να σηκωθώ στα πόδια μου.Δεν ήταν κανείς εδώ,υπήρχαν παντού αίματα και κομμένα υφάσματα απ'το φόρεμα της Robin.Είχα αρχίσει να ανυσηχώ...Μα τι είχε γίνει εδώ;

Σηκώθηκα όρθιος να κοιτάξω έξω απ'την σπηλιά να δω αν ήταν κανείς.Η μυρωδιά του αίματος ήταν πολύ έντονη και δεν υπήρχε κανείς εδώ.Άρχισα να ανυσηχώ υπερβολικά για την Robin.Και πριν μερικά χρόνια...Τότε...Το ίδιο πράγμα είχε γίνει πριν την εξαφάνηση...Ακολουθούσα την οσμή απ'τα αίματα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.Η κατεύθυνση ήταν προς την πόλη.Μετά από λίγα δεκάλεπτα τα ίχνη με είχαν οδηγήσει στο λιμάνι της πόλης.Ρώτουσα μερικούς περαστικούς να μου πουν αν την είδαν αλλά δεν μου απαντούσε κανείς,μερικοί με κοιτούσαν φοβισμένοι και άλλοι με επιθετικό βλέμμα.Πήγα και ρώτησα έναν ο οποίος δούλευε στο λιμάνι και μου είπε να εξαφανιστώ αλλιώς θα φώναζε τους ναυτικούς.Τότε του πρόσφερα αρκετά λεφτά ως ανταμοιβή αν μου έλεγε.Μου είπε πως την είδε...Ήταν σε άθλια κατάσταση,είχε παντού αίματα και σκισμένα ρούχα.Μετά από λίγη ώρα πλήρωσε έναν καπετάνιο για να την μεταφέρει στο επόμενο νησί.Ζητούσε συνεχώς το πλήρωμα της...

Μετά τον ρώτησα αν είδε μια εμφανήσιμη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά και μάτια,μαζί με έναν κοντό φαλακρό τύπο.Μου είπε πως δεν του θύμιζε κάτι ο τύπος αλλά είδε με τέτοια κοπέλα,η οποία όμως ήταν μαζί με ένα μικρό παιδί.Μετά από λίγο έφυγα να βρω μόνος μου την Emma.


Αφού έψαχνα αρκετή ώρα στο λιμάνι,την είδα έξω από ένα επιβατικό πλοίο το οποίο θα αναχωρούσε για Loguetown.Είχε μαζί της και ένα μικρό παιδάκι.Άρα για την Emma μου μιλούσε όντως εκείνος ο άντρας.Πήγα της μίλησα,όταν με είδε αυτή τα έχασε και άρπαξε από μπροστά μου το παιδί.Δεν είχα χρόνο ούτε όρεξη για να ασχοληθώ με την ταυτότητα του παιδιού και έτσι άρχισα να την ρωτάω για την χθεσινή νύχτα.Αυτή μου είπε πως δεν είχε ιδέα,όταν έφυγε απ'την σπηλιά,η Robin κοιμόταν στην αγκαλιά μου...
-Ο φίλος σου,που είναι;
-Εεε μαλώσαμε και έφυγε...
-Μάλιστα...
Της είπα όλα αυτά που είδα όταν ξύπνησα το πρωί,και αυτό που μου είχε πει εκείνος ο άντρας.Φαινόταν σοκαρισμένη.Δεν θα άντεχα να ξανά ζήσω μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και της ζήτησα να με βοηθήσει να την βρούμε.Της ζήτησα να ταξιδέψει μαζί μου.Αυτή φάνηκε να χάρηκε πάρα πολύ αλλά για κάποιο λόγο προσπαθούσε να το κρύψει...

Μου είπε πως έχει κάπου να πάει,δώσαμε σημείο συνάντησης στο λιμάνι και έφυγε μαζί με το μικρό παιδί.Εγώ παρ'όλα αυτά είχα ησυχάσει κάπως,τουλάχιστον δεν θα ήμουν μόνος σ'αυτό το ταξίδι.Και επιπλέον η Emma θα με βοηθήσει να βρούμε την Robin.Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος πιο κατάλληλος για να με συνοδεύει.Η Emma ξέρει όλο το παρελθόν μου και με αγαπάει πραγματικά,σαν φίλος της.Με την Robin ακόμα δεν είχαμε προλάβει να δεθούμε,αλλά αυτό που με τρελαίνει περισσότερο είναι πως σήμερα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο με τότε....Πριν χρόνια...με την αδερφή της Emma...Αφού έκανα μια βόλτα προβληματισμένος και σκεπτόμενος,πήγα στο σημείο συνάντησης.Η Emma ήταν ήδη εκεί,χωρίς τον μικρό όμως.
-Αυτός ο μικρός που είχες μαζί σου ποιος ήταν;
-Εεε,ήταν ο γιος του φίλου μου,τον συνάντησα στο λιμάνι και επειδή είχε χαθεί,τον επέστρεψα σ'αυτόν.
-Μάλιστα...
Κάθισα σε ένα παγκάκι,άπλωσα τα χέρια μου και κοίταξα τον γεμάτο αστέρια ουρανό,βγάζοντας μια κραυγή.Αυτή ήρθε κάθισε δίπλα μου,με αγκάλιασε πολύ σφιχτά και έβαλε το κεφάλι της στον θώρακα μου...
-Μην ανησυχείς Avaton,θα σε βοηθήσω σε ό,τι θες,στο υπόσχομαι....στο υπόσχομαι...

Μείναμε έτσι για κανένα οικοσάλεπτο περίπου.Εγώ κοιτούσα τα αστέρια και η Emma ήταν δεμένη πάνω μου.Επικρατούσε σιωπή,μια σιωπή που μου ηρεμούσε την ψυχή.Ξαφνικά η Emma σήκωσε το πρόσωπο της και με κοίταξε στα χείλη.Δεν το είχα προσέξει αλλά τόση ώρα έκλαιγε,έκλαιγε υπερβολικά,δεν καταλαβαίνω όμως γιατί....Της έπιασα το πρόσωπο και την αγκάλιασα δυνατά.
-Τι έπαθες κορίτσι μου,γιατί κλαις;
-Τίποτα δεν έχω μην ανησυχείς.Απλά δεν θέλω να στεναχωριέσαι.
-Ξέρεις πολύ καλά οτι είμαι δυνατός άνθρωπος και με εσένα στο πλάι μου,είμαι πολύ πιο δυνατός.Μου δίνει δύναμη η παρουσία σου,γιατί είσαι ένας άνθρωπος που ξέρει σχεδόν όλο μου το παρελθόν και με έχει γνωρίσει και απ'την καλή και απ'την ανάποδη.
Όταν τις είπα αυτά τα λόγια με έσφιξε ακόμα πιο δυνατά και έκλαιγε ακόμα περισσότερο.
-Υποσχέσου οτι θα ταξιδέψουμε μαζί στις θάλασσες,θα σε ακολουθήσω οτι σκοπό και αν έχεις.Θα γίνω ακόμα και Revolutionary αν αυτό επιθυμείς.
-Σςςςς,μην λες τέτοιες λέξεις όταν βρισκόμαστε σε ανοιχτά μέρη.Και δεν έχω σκοπό να συνεχίσω να είμαι ένας από αυτούς...
Με κοίταξε με απορία.....

Με ρώτησε γιατί αποχώρησα απ'τους Revolutionaries,είχε σταματήσει να κλαίει.Εγώ εκείνη την στιγμή παρατήρησα κάτι πάνω στη ζακέτα της.Αυτή συνέχισε να μου μιλάει αλλά εγώ δεν την άκουγα...Είχα βυθιστεί στις σκέψεις.Ξαφνικά άρχισα να της μιλάω με άσχημο τόνο...
-Emma!!!
Με κοίταξε φοβισμένη...
-Τι έγινε avaton;
-Τι είναι αυτές οι σταγόνες από αίμα στην ζακέτα σου...Μου είπες ψέματα ήσουν και εσύ εχθές όταν έγινε το περιστατικό στην σπηλιά.Λοιπόν απαιτώ να μου πεις τώρα...
Αυτή με κοιτούσε με φοβισμένο βλέμμα και προσπαθούσε να συγγρατήσει τα δάκρυα της,προσπαθώντας να μου εξηγήσει...
-Ρε avaton,πως μου μιλάς έτσι;
-Οχι πως σου μιλάω...Ο-ΧΙ ΠΩΣ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ...πες μου τώρα τι έγινε χθες.
-Γιατί αντιδράς έτσι; Από εσένα θα λερώθηκα,είσαι γεμάτος αίματα αν δεν το έχεις προσέξει....
Και με αγκάλιασε πολύ δυνατά,πάρα πολύ δυνατά...Εγώ ηρέμισα μέσα μου και απορούσα με τον εαυτό μου...
-Έχεις δίκιο,τι να πω,δεν ξέρω γιατί αντέδρασα έτσι.Ηλικρινά συγνώμη.
Της είπα αυτό και ακούμπησα το κεφάλι μου,στα μαλλιά της.

Της χαίδευα τα μαλλιά,και της έλεγα πόσο χαρούμενος είμαι που βρέθηκε στον δρόμο μου.Πραγματικά είναι πολύτιμη για εμένα.Μετά από λίγη ώρα επικράτησε σιωπή.Αυτή η σιωπή που κάθε φορά με βυθίζει σε έναν άλλον κόσμο,τον δικό μου...Το κόσμο της φαντασίας που όλα γίνονται χωρίς μηχανισμούς,σε έναν κόσμο που ζεις χωρίς βιασμούς...Την κοίταξα,είχε κοιμηθεί.Την πήρα στην αγκαλιά μου,ήρεμα για να μην την ξυπνήσω και άρχισα να κατευθύνομαι για την πόλη.Έπρεπε να βρώ κάποιο ξενοδοχείο να κοιμηθούμε,καθώς σκεφτόμουν τα χθεσινά γεγονότα,σκέφτηκα πως θα πρέπει να πληρώσω πολλά επιπλέον λεφτά στο ξενοδοχείο για να μας δεχτεί και να μην δημιουργήσει φασαρίες.Μπήκαμε λοίπον στο ξενοδοχείο και έγινε αυτό που περίμενα.
-Ωραία αφού δεν θες περισσότερα λεφτά.Θα στο θέσω αλλιώς το θέμα,την ζωή σου την θες;
Με κοίταξε με πολύ φοβισμένο βλέμμα...
-Το ξενοδοχείο σου;Αυτό το ξύλο,ξέρεις τι καλό κάρβουνο που γίνεται;
-Συ-συ-συγνώμη μπορείς να μου δώσεις λίγα χρήματα και να πας στο μεγαλύτερο δωμάτιο.Αρκεί να μην κάνεις κακό...
-Οχι,δεν καταλάβες ούτε χρήματα θα πάρεις τώρα...
-Εντάξει,σε παρακαλώ,πήγαινε και μην ανησυχείς.
Άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες,μου είχε δώσει το κλειδί για το πιο μεγάλο και πολυτελές δωμάτιο.Ακούμπησα την Emma στο κρεβάτι να κοιμηθεί άνετα.Ήταν γεμάτη αίματα το ίδιο και εγώ.Εγώ πήγα να κάνω ένα μπάνιο και να πλήνω τα ρούχα μου...

Καθώς έκανα μπάνιο είχα βυθιστεί ξανά σε εκείνον τον κόσμο που παρακαλούσα να είναι αληθινός.Ένας κόσμος πιο εύκολος,πιο δεμένος και ίσος.Αυτόν τον κόσμο που κάποτε ονειρεύτηκα μαζί με την παλιά μου ομάδα.Μετά από αρκετές σφαλιάρες της ζωής,τα σχέδια μου έχουν αλλάξει πλέον.Θα αλλάξω τον κόσμο,με τον χειρότερο τρόπο.Βγήκα απ'το μπάνιο,έβαλα μια νέα αλλαξιά που είχα στον σάκο.Κοίταξα την Emma,να δω αν ήταν καλά.Κοιμόταν ακόμα,φαινόταν πολύ ήρεμη και ευτυχισμένη.Αυτή μάλλον θα έχει αυτά που θέλει απ'την ζωή της,σκέφτηκα.Άνοιξα το παράθυρο,βγήκα στο μπαλκόνι.Μπροστά μου απλωνόταν μια όμορφη και φωτεινή πόλη.Οι ζωές των ανθρώπων είναι τόσο φωτεινές άραγε;Πόσοι από αυτούς ζουν αυτά που πραγματικά θέλουν να ζήσουν;Η δική μου η ζωή άλλαξε δύο φορές,μέσα σε δύο διαφορετικές απλές στιγμές.Αυτό που ζεις στο τώρα ,μπορεί να είναι αυτό που θα μισήσεις,στο μετά.Όσο ζεις αυτό που θες ,ο κόσμος σου φαίνεται όμορφος αλλά όταν όλα αλλάξουν,αλλάζει όλο το σύμπαν μαζί σου...