[Ανοικτή]Despair... Cold-Blooded Terror!

Από τη στιγμή που έφυγα από το προηγούμενο νησί και από την διακοπή των αναμνήσεών μου δεν καταλάβαινα τίποτα. Άφησα κυριολεκτικά για τις επόμενες 5 μέρες περίπου (από όσο υπολόγισα) την σχεδία να πηγαίνει μόνη της σε οποιαδήποτε διαδρομή ήθελε. Δεν ήξερα που θα με έβγαζε. Μπορεί και πουθενά. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν καταστροφικό καθώς θα πέθαινα χωρίς τροφή και πόσιμο νερό. Αν δεν έβρισκα σύντομα νησί για να κάνω στάση είμουν σίγουρος πως όλα θα τελείωναν. Σηκώθηκα από τον ύπνο μου και κοίταξα τριγύρω. Είδα ένα μεγάλο νησί το οποίο είχε μια διαφορετική αύρα από τα υπόλοιπα.

-Αα καλημέρα κύριε... εε δ-δεν ξέρω ακριβώς που είμαι. Το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι ένα μεγάλο νησί το οποίο έχει ένα παράξενο σχήμα και μιά ακόμα πιό παράξενη αύρα. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι αλλά... πιστεύω πως είναι το Bliss Kingdom. Επαναλαμβάνω πως δεν ξέρω ποιο είναι και μπορεί να κάνω λάθος. Θα χρειαστεί να πλησιάσω πιο κοντά για να καταλάβω τι γίνεται. Πάντως από τα χαρακτηριστικά που σας ανέφερα είναι πολύ δυνατό να είναι το Bliss Kingdom. Αυτή η κακιά αύρα έχει αναφερθεί από πολλούς πριν μπουν μέσα και χαθεί κάθε επικοινωνία μαζί τους. Εξαφανίζονταν όλοι. Λοιπόν ας υποθέσουμε πως είναι αυτό. Ποιά είναι η αποστολή που θέλατε να μου αναθέσετε?

Πάνω από 10 σώματα κάθε βράδυ νεκρά? Μα αυτό πρέπει να σταματήσει σύντομα. Αν το αφήσουμε να συνεχίσει, σε λίγο καιρό θα σκοτώσει ολόκληρο το νησί. Είναι πολύ επικίνδυνος. Georg Gowe ε? Δεν μου θυμίζει κάτι αυτό αλλά το ψευδώνυμο αυτό του Black Devil έχει μεγάλο ιστορικό. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στα Marine Headquarters που είχε αναφερθεί πολλές φορές. Είχε και Bounty αλλά δεν θυμάμαι το ποσό. Πολλαπλές δολοφονίες σε διάφορα νησιά κάθε μήνα. Αυτά έκανε τότε. Τώρα το έσκασε από τις φυλακές και σκοτώνει ανθρώπους του νησιού. Δεν πρέπει να τον αφήσω έτσι...

Ήταν βράδυ και αποφάσισα να την ολοκληρώσω πριν ξημερώσει αλλιώς ποιός ήξερε τι θα μπορούσε να κάνει ο δολοφόνος. Είχε ήδη περάσει πολύ ώρα μέχρι να φτάσει η σχεδία στο νησί. Την άφησα εκεί ατσούμπαλα και έτρεξα να βρω την πόλη όπου γίνονταν οι δολοφονίες. Έψαχνα πολύ ώρα αλλά σε κάποια στιγμή κουράστηκα κάπως και σταμάτησα. Η αύρα με είχε αποδυναμώσει τρελά. Δεν ήξερα αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατό να γίνει πάντως συνέβαινε πραγματικά. Σταμάτησα και ξάπλωσα. Ιδρώτας έτρεχε από το κεφάλι μου. Ήταν αδύνατο. Πώς γινόταν κάτι τέτοιο?

Δεν μπορούσα να κινήσω τα χέρια μου ούτε να σηκώσω τα πόδια μου. Η κούραση είχε γίνει τεράστεια και η αναπνοή μου όσο πιο βαριά γινόταν. Αυτό το παράξενο συναίσθημα δεν το είχα ξανανιώσει πιο πριν. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικά και αυτό με δυσκόλευε πιο γενικά στην κίνηση του σωματός μου. Το οξυγόνο που έπερνα κάθε φορά από κάθε μου αναπνοή ήταν μηδαμινό. Ίσα ίσα που έφτανε για να με κρατήσει στις αισθήσεις μου και μόνο. Κάποιος άλλος θα είχε λιποθυμίσει εδώ και πολύ ώρα. Εφιάλτης το νησί πραγματικά. Η αύρα του επιβάρυνε τα πάντα.

Από μακριά φαινόταν απειλητική όμως δεν το περίμενα να έχει επιπτώσεις σε τόσο μεγάλο βαθμό. Όμως είμουν τόσο χαζός. Σκεφτόμουν ανούσια πράγματα εκείνη τη στιγμή αντί να σκέφτομαι την αποστολή μου. Είχα πολύ σημαντική δουλειά να κάνω και εγώ απλά έμενα στο πάτωμα και παραπονιόμουν για την άθλια αύρα του νησιού. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά με τρομερή δυσκολία. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα προσπάθειας τα κατάφερα και σήκωσα την πλάτη. Λίγο οξυγόνο και τεράστεια κούραση. Ο χειρότερος συνδιασμός για να κάνει κάποιον να σέρνεται ή ακόμα και να πεθαίνει.

Πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι που σηκώθηκα πλήρως. Πήρα πολλές βαθιές αναπνοές και συνέχισα το ψάξιμο για κάποια πόλη και πιο συγκεκριμένα για την περιοχή που γίνονται οι μαζικές δολοφονίες. Κάτι μου έλεγε πως δεν θα ολοκλήρωνα την αποστολή μου. Έπρεπε να προσπαθήσω όσο περισσότερο μπορούσα γιατί αλλιώς όλα θα τελείωναν. Πήγα να χρησιμοποιήσω την δύναμη του φρούτου μου. Όμως προς μεγάλη μου ατυχία το φρούτο δεν λειτουργούσε καθόλου. Δεν μπορούσα να κάνω καν το χέρι μου φως για να φωτίσω το μέρος όπου βρισκόμουν. Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ.

Ξαφνικά ομίχλη περιτριγύρισε το μέρος και δεν μπορούσα έτσι να δω τι ακριβώς γινόταν εκεί. Περπατούσα με τεράστεια δυσκολία αλλά το καλό ήταν ότι περπατούσα. Η ομίχλη έκανε τις ανάσες πιο βαριές. Η αδυναμία μου συνεχώς μεγάλωνε και το έκανε πολύ δύσκολο στο να συνεχίσω την πορεία μου. Είχα περάσει 3 χιλιόμετρα περίπου μέχρι που άκουσα κάτι κραυγές. Ήταν από μια πόλη. Έβαλα όλες μου τις δυνάμεις για να φτάσω έγκαιρα. Μπροστά μου βρήκα ένα σπίτι με σπασμένη πόρτα. Μπήκα μέσα και βρήκα μιά νεκρή γυναίκα. Ο δολοφόνος είχε ήδη ξεκινήσει. Το σώμα της ίσα που διατηρούσε το πρωταρχικό του σχήμα. Της το είχε κόψει εντελώς.

Πήγα κοντά του και το σήκωσα. Το πήγα σε έναν πάγκο δίπλα και το σκέπασα με κάτι ρούχα που βρίσκονταν λίγο πιο πέρα. Βασανιστικός θάνατος σίγουρα. Πολλά άκρα της όπως τα δάκτυλά της είχαν κοπεί και είχαν εξαφανιστεί.
-Που πήγαν αυτά? Τα πήρε μαζί του? Όμως τι να τα κάνει? Πρέπει να τον βρω γρήγορα παρ'όλες τις δυσκολίες που μου το αποτρέπουν.
Έτσι βγήκα από το σπίτι και προχώρησα προς άλλη κατεύθηνση για να βρω κάποιο άλλο στοιχείο. Δεν θα ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο να τον πιάσω με τέτοια αδυναμία. Και το χειρότερο... έπρεπε να τον πιάσω σήμερα.

Προχωρούσα εντελώς τυχαία και πήγαινα μέσα σε οποιοδήποτε σπίτι έβρισκα. Δεν ήξερα που έψαχνα και που να έψαχνα. Το πρόβλημα είχε τεράστεια δυσκολία και χρειαζόταν επίλυση γρήγορα. Όταν μπήκα στο τρίτο σπίτι κατά σειρά άκουσα και άλλη μια κραυγή από λίγο πιο πέρα. Βγήκα αμέσως έξω και πήγα προς τα κει που άκουσα την φωνή. Η ομίχλη δεν έφευγε αλλά αντιθέτως δυσκόλευε την εντόπιση του εχθρού. Οι δυνάμεις του φρούτου δεν βοηθούσαν και ούτε και οι φυσικές μου όπως η αντοχή και η ταχύτητα. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό πως δεν ήταν η αύρα που με αποδυνάμωνε αλλά κάτι άλλο. Κάτι που βρισκόταν στην ατμόσφαιρα του νησιού.

Συνέχισα εκείνη την πορεία μέχρι να φτάσω στο σημείο που ακούστηκε η κραυγή όμως έτσι όπως προχωρούσα είδα μιά σκιά να περνάει από δίπλα μου πολύ γρήγορα και να πηγαίνει κάπου αλλού. Το περίεργο και το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτός που πέρασε από δίπλα μου ήταν αφύσικα ψηλός και το μέγεθός του ξεπερνούσε κάθε όριο. Όλο του το σώμα είχε ένα παράξενο σχήμα πολύ διαφορετικό από ότι είχα δει γενικά στην ζωή μου. Έτρεχε πολύ γρήγορα μέχρι που εξαφανίστηκε μέσα στην ομίχλη. Αν όμως ήταν εκείνος ο δολοφόνος και εγώ τον άφησα έτσι να φύγει? Έπρεπε να τον σταματήσω όσο ακόμη ήταν κοντά μου.

Μόλις έκανα το πρώτο βήμα προς τα πίσω για να γυρίσω έχασα πολύ εύκολα την ισορροπία μου και έπεσα στο έδαφος. Αυτή η φάση ήταν η πιο δύσκολη. Όταν ξανασηκώθηκα είπα να μην πάω προς την κατεύθηνση του δολοφόνου αλλά προς τα κει που ακούστηκε η κραυγή. Προχωρούσα ασταμάτητα και δεν έπρεπε να σταματήσω πουθενά παρ'όλη την ομίχλη και την αδυναμία που υπήρχε. Βρήκα επιτέλους και το επόμενο θύμα. Πάλι μέσα σε ένα σπίτι με σπασμένη την έξω πόρτα. Μπήκα μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήδη ζαλιζόμουν αρκετά και μου ήταν δύσκολο να επιστρέψω πίσω αφού είχα φτάσει τόσο μακριά. Αν απογοήτευα τον Fleet Admiral τότε δεν θα ήξερα τι να έκανα.

Κι'άλλο ένα πτώμα μέσα στο σπίτι. Εκείνο ήταν ένα παιδι γύρω στην ηλικία των 11 χρονών. Το σώμα του και εκείνου είχε πολλαπλές μεγάλης διαστάσεως πληγές που θα μπορούσαν αμέσως να σκοτώσουν κάποιον, έστω και μία από αυτές. Το θέαμα ήταν αηδιαστικό αλλά και λυπηρό. Το μικρό παιδί είχε κομματιαστεί εντελώς. Δεν μπόρεσα να το μετακινήσω λόγω του ότι θα μπορούσε οποιοδήποτε μέλος να ξεκολλήσει. Το αίμα είχε και εδώ σχηματίσει ποταμάκι και έρρεε προς τα έξω. Πρόσεξα ότι και σε αυτό το πτώμα έλλειπαν τα άκρα όπως δάκτυλα. Τώρα είμουν σίγουρος πως ο δολοφόνος τα έκοβε και τα έπερνε μαζί του.
-Δεν πρέπει να χάνω χρόνο κοιτάζοντας τα πτώματα. Πρέπει να φύγω αμέσως και να τον βρω!

Γύρισα στην πόρτα για να φύγω και να ψάξω για τον δολοφόνο και όχι για άλλα πτώματα. Μόλις όμως πήγα να βγω έξω ένιωσα κάτι να με παρακολουθεί. Κοίταξα γύρω μου αλλά ήταν αδύνατον να δω κάποιον μέσα σε αυτή τη ομίχλη. Όμως αυτό το συναίσθημα δεν σταμάτησε. Δεν είχα φύγει πολύ μακριά από το σπίτι όταν γύρισα και κοίταξα την οροφή του. Εκεί παραμόνευε ένα τεράστειο πράγμα. Η ματιά του διαπεραστική στην ομίχλη ήταν σαν να σε κάρφωνε κάποιος με σπαθί στο στήθος. Μου είχε κοπεί η αναπνοή. Όταν κοίταξα καλύτερα πρόσεξα ότι ήταν το πλάσμα που είχα δει όπως ερχόμουν εδώ. Εκείνο το πλάσμα με το περίεργο σχήμα και το αφύσικο μέγεθος. Ο δολοφόνος...

Κοιταζόμασταν για 3 λεπτά περίπου όταν έκανε την πρώτη κίνηση και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στην ομίχλη. Τώρα που δεν με κοίταζε κατάματα ένιωσα το "σπαθί" να βγαίνει από το στήθος μου αλλά ο πόνος να παραμένει. Κάτι ένιωσα όμως στην πλάτη μου. Ήταν πολύ περίεργο γιατί δεν μπορούσα να στρίψω ούτε το σώμα μου. Η κοιλιά μου άρχισε σιγά σιγά να με γαργαλάει. Την κοίταξα και τότε ανατρίχιασα ολόκληρος. Μιά λεπίδα είχε περάσει μέσα από την κοιλιά μου. Γύρισα μόνο το κεφάλι και είδα τον δολοφόνο πίσω μου. Η παλάμη του είχε μετατραπεί σε λεπίδα και με είχε καρφώσει με αυτή. Ήταν σαν λεπίδα δρεπανιού. Μετά εκτινάχθηκε πίσω βγάζοντας την λεπίδα από το σώμα μου. Η αιμοραγία είχε αρχίσει και ήταν βαριά.